VERANDEREN
Verandering is van alle dag ...
het is er altijd geweest en het zal er ook altijd zijn.
Kijk maar om je heen. Onze maatschappij verandert. Op de beurzen hebben
de koersen een vrije val gemaakt, niet voor de eerste keer overigens. Geld
rolt nu even niet meer zomaar. Bij mij ook niet. Neem nou bijvoorbeeld de
kinderbijslag. Die werd sinds enige tijd aangevuld met de zogeheten
zorgtoeslag en als zodanig spontaan op mijn rekening bijgeschreven.
Een aardig cadeautje waarvoor ik helemaal niets had hoeven doen.
Mijn man had zich kennelijk over de papieren ontfermd en ik nam, met alle
plezier de besteding ervan voor mijn rekening. Niet moeilijk, want ook ik
hou meestal aan het eind van mijn salaris nog een behoorlijk stukje maand
over. Net als Loesje overigens, maar dat terzijde. In het begin had ik mij
wel eens afgevraagd of er geen addertje onder het gras zou zitten, maar
daar dacht ik liever niet al te lang over na en vergat de vraag met
hetzelfde gemak als waarmee hij was gekomen.
Leuke veranderingen gaan er bij mij meestal in als koek
en bovendien ben ik graag goedgelovig van aard. Vandaar ...
Maar gister kroop dat addertje, natuurlijk onverwachts, toch ineens over
onze deurmat. Want wat blijkt? Het Rijk heeft zich bedacht! Van de
zestig euro die we per maand mochten ontvangen, wenst Het Rijk
er nu ineens vijfhonderd terug. De berekening bleek nattevingerwerk te zijn,
waarvan de som vantevoren niet goed kon worden gemaakt. Een fijne
boekhouding houdt ons land erop na. Maar goed ik dwaal af, ondertussen
ligt de wereldeconomie behoorlijk op zijn gat en stagneert er van alles
om ons heen. Met alle gevolgen van dien.
Nu hoor ik soms met grote stelligheid beweren dat stilstand,
achteruitgang is.
Maar is dat wel zo? Volgens mij niet, alhoewel ik moet toegeven dat het
er soms wel op kan lijken. De uitspraak suggereert in elk geval dat
stilstand erg is. Maar wat erg lijkt, draagt over het algemeen
in potentie een verrassing met zich mee. Zelfs al zien we dat in eerste
instantie niet. De kunst is om hem te ontdekken. Dit verschijnsel kun
je al in de natuur herkennen. De winter kun je zien als zo een periode van
stilstand. Toch draagt het de kiem van de lente al in zich. En is winter erg?
Helemaal niet : bevroren water betekent immers sneeuw- en ijspret.
Nee, het is maar net hoe je er naar kijkt. Als het tijd is voor verandering,
dan is het juist goed om even stil te staan en goed om je heen te kijken
(of in jezelf), voordat je je koers bijstelt.
Verandering is een kosmische wet en hoort dus gewoon bij het leven.
Zo verandert ook de mens zelf in de loop der jaren. Een gemiddeld leven
kent afwisselend hoogte- en dieptepunten. Groei en bloei. Stilstand en
bezinning maken daar deel van uit. Net als onrust en onzekerheid, want
die brengen ons in beweging om nieuwe dingen te ontdekken.
Veranderen kan gepaard gaan met vallen en opstaan, net als leren lopen.
We krijgen namelijk niet allemaal een gebruiksaanwijzing, hoe
veranderingen als vanzelfsprekend te accepteren en erin te slagen er
flexibel mee om te gaan. We zijn bovendien niet elk moment op
verandering voorbereid. De een is er nu eenmaal van nature wat
soepeler of vlotter in is dan de ander. Daar is trouwens weinig mis mee.
Integendeel zelfs. De lente laat immers ook een wisselende kleurenpracht
zien doordat de ene boom of struik wat later in bloei komt dan de andere.
Alleen maar mooi toch?
De natuur verandert er lustig op los, omdat die zich niet verzet.
Met de mens is dat anders, want de mens is een denkend wezen. We kunnen
ons denken bewust of onbewust inzetten om met de stroom der
veranderingen mee te bewegen, maar ook om ons ertegen te verzetten.
Als je liever niet verandert, laat je dat doorgaans merken door te zeggen
dat je iets niet kan, niet mag of niet durft. Deze en soortgelijke uitspraken
komen vaak voort uit angst voor veranderingen of angst voor het onbekende.
Het gevoel: je weet wat je hebt, maar niet wat je krijgt. Daar kun je
als mens behoorlijk last van hebben. Maar soms is de toevoeging van een
enkel woordje al voldoende om jezelf de goede richting in te bewegen.
Zoals het woordje nog, want misschien kan of durf je het nu nog niet,
maar kan je open staan voor verandering wel leren.
In dat geval doet een goed gesprek vaak wonderen.
Wil je deze column gebruiken?
Dat is prima als je daarbij de volgende link vermeldt:
Columns van Lya Perfors Moderne Psychotherapie
Wil je reageren? Dat kan ook:
lya@therapieplan.nl
Verandering is van alle dag ...
het is er altijd geweest en het zal er ook altijd zijn.
Kijk maar om je heen. Onze maatschappij verandert. Op de beurzen hebben
de koersen een vrije val gemaakt, niet voor de eerste keer overigens. Geld
rolt nu even niet meer zomaar. Bij mij ook niet. Neem nou bijvoorbeeld de
kinderbijslag. Die werd sinds enige tijd aangevuld met de zogeheten
zorgtoeslag en als zodanig spontaan op mijn rekening bijgeschreven.
Een aardig cadeautje waarvoor ik helemaal niets had hoeven doen.
Mijn man had zich kennelijk over de papieren ontfermd en ik nam, met alle
plezier de besteding ervan voor mijn rekening. Niet moeilijk, want ook ik
hou meestal aan het eind van mijn salaris nog een behoorlijk stukje maand
over. Net als Loesje overigens, maar dat terzijde. In het begin had ik mij
wel eens afgevraagd of er geen addertje onder het gras zou zitten, maar
daar dacht ik liever niet al te lang over na en vergat de vraag met
hetzelfde gemak als waarmee hij was gekomen.
Leuke veranderingen gaan er bij mij meestal in als koek
en bovendien ben ik graag goedgelovig van aard. Vandaar ...
Maar gister kroop dat addertje, natuurlijk onverwachts, toch ineens over
onze deurmat. Want wat blijkt? Het Rijk heeft zich bedacht! Van de
zestig euro die we per maand mochten ontvangen, wenst Het Rijk
er nu ineens vijfhonderd terug. De berekening bleek nattevingerwerk te zijn,
waarvan de som vantevoren niet goed kon worden gemaakt. Een fijne
boekhouding houdt ons land erop na. Maar goed ik dwaal af, ondertussen
ligt de wereldeconomie behoorlijk op zijn gat en stagneert er van alles
om ons heen. Met alle gevolgen van dien.
Nu hoor ik soms met grote stelligheid beweren dat stilstand,
achteruitgang is.
Maar is dat wel zo? Volgens mij niet, alhoewel ik moet toegeven dat het
er soms wel op kan lijken. De uitspraak suggereert in elk geval dat
stilstand erg is. Maar wat erg lijkt, draagt over het algemeen
in potentie een verrassing met zich mee. Zelfs al zien we dat in eerste
instantie niet. De kunst is om hem te ontdekken. Dit verschijnsel kun
je al in de natuur herkennen. De winter kun je zien als zo een periode van
stilstand. Toch draagt het de kiem van de lente al in zich. En is winter erg?
Helemaal niet : bevroren water betekent immers sneeuw- en ijspret.
Nee, het is maar net hoe je er naar kijkt. Als het tijd is voor verandering,
dan is het juist goed om even stil te staan en goed om je heen te kijken
(of in jezelf), voordat je je koers bijstelt.
Verandering is een kosmische wet en hoort dus gewoon bij het leven.
Zo verandert ook de mens zelf in de loop der jaren. Een gemiddeld leven
kent afwisselend hoogte- en dieptepunten. Groei en bloei. Stilstand en
bezinning maken daar deel van uit. Net als onrust en onzekerheid, want
die brengen ons in beweging om nieuwe dingen te ontdekken.
Veranderen kan gepaard gaan met vallen en opstaan, net als leren lopen.
We krijgen namelijk niet allemaal een gebruiksaanwijzing, hoe
veranderingen als vanzelfsprekend te accepteren en erin te slagen er
flexibel mee om te gaan. We zijn bovendien niet elk moment op
verandering voorbereid. De een is er nu eenmaal van nature wat
soepeler of vlotter in is dan de ander. Daar is trouwens weinig mis mee.
Integendeel zelfs. De lente laat immers ook een wisselende kleurenpracht
zien doordat de ene boom of struik wat later in bloei komt dan de andere.
Alleen maar mooi toch?
De natuur verandert er lustig op los, omdat die zich niet verzet.
Met de mens is dat anders, want de mens is een denkend wezen. We kunnen
ons denken bewust of onbewust inzetten om met de stroom der
veranderingen mee te bewegen, maar ook om ons ertegen te verzetten.
Als je liever niet verandert, laat je dat doorgaans merken door te zeggen
dat je iets niet kan, niet mag of niet durft. Deze en soortgelijke uitspraken
komen vaak voort uit angst voor veranderingen of angst voor het onbekende.
Het gevoel: je weet wat je hebt, maar niet wat je krijgt. Daar kun je
als mens behoorlijk last van hebben. Maar soms is de toevoeging van een
enkel woordje al voldoende om jezelf de goede richting in te bewegen.
Zoals het woordje nog, want misschien kan of durf je het nu nog niet,
maar kan je open staan voor verandering wel leren.
In dat geval doet een goed gesprek vaak wonderen.
Wil je deze column gebruiken?
Dat is prima als je daarbij de volgende link vermeldt:
Columns van Lya Perfors Moderne Psychotherapie
Wil je reageren? Dat kan ook:
lya@therapieplan.nl