TANDJE MEER WORDT ZOMAAR TANDJE MINDER.

Multitasken
We leven in een energieke wereld waarin we voortdurend onderweg
zijn om onze agenda leeg en tegelijkertijd ook weer vol te krijgen.
Keurig netjes van uur tot uur. Het liefst drie van de vier dagdelen.
Als we aan het einde van de dag alles nog eens de revue laten passeren,
dan blijkt dat we wel onze lijstjes hebben nagejaagd, maar nauwelijks
de tijd hebben genomen om onze activiteiten in volle aanwezigheid en
met volledige aandacht te doen. In ons hoofd zijn we immers nogal eens
tegelijkertijd bezig met het afronden van de ene en het voorbereiden of
organiseren van de volgende activiteit.
De vierentwintiguursmaatschappij waarin we leven maakt de planning
er meestal niet eenvoudiger op. Zodoende 'multitasken' we er in hoog
tempo lustig op los, flitsend van het ene onderwerp naar het andere.
Maar al te vaak doen we van alles tegelijk en van alles door elkaar.
Om het plaatje compleet te maken willen we het allemaal graag nog
goed doen ook.

En precies daar zit een bekend addertje onder het gras.
Als we niet onderweg zijn maar uitpuffen achter de buis, vertonen we
hetzelfde gedrag. We flitsen van het ene programma naar het andere,
doen in de reclametijd de was, de plas, het natje, het droogje en de
snelle mail check. Zelfs in de omgang met elkaar gaan we volgens
hetzelfde patroon te werk. We verzamelen via Hyves en Facebook
allerlei contacten die dan vervolgens regelmatig uitmonden in een
mailbox vol berichtjes waarin we alleen maar een prettige maandag,
dinsdag of andere dag toegewenst krijgen. We lijken contacten te
verzamelen, zonder er veel mee te doen of zelfs te weten waarom we
ze willen. Zonder ons af te vragen wat de werkelijke waarde ervan is
en zonder ons te bekommeren om de tijd die we er mee zoet zijn.
We laten ons allemaal meevoeren door dezelfde stroom en we verhogen
automatisch ons tempo bij elke stroomversnelling...

En een nieuwe stroomversnelling lijkt op komst.
In elk geval voor dat deel van de werkende bevolking die z'n baan mag
behouden in de crisis die de wereld op het ogenblik achter zich probeert
te krijgen. Deze crisis zorgt namelijk voor een nieuwe legale
reorganisatieronde bij talloze bedrijven. De mensen die 'het geluk
hebben' te mogen blijven, zijn waarschijnlijk blij dat ze de dans deze
keer ontspringen. En om die reden zullen ze bewust of onbewust als
vanzelf nog een tandje extra bijzetten zonder daar iets van te zeggen
en hun grenzen aan te geven. De vraag is natuurlijk hoe lang een
gemiddelde mens dit flitsgedrag volhoudt. We doen een tijdlang mee
omdat we er na de middelbare school en de daarop volgende
beroepsopleiding min of meer vanzelf inrollen.

Ook kunnen we ons afvragen of dit flitsgedrag erg is.
Het antwoord op deze vraag is simpel: nee dus, natuurlijk niet ! Het is
zelfs heel normaal als je het bekijkt vanuit de ontwikkelingspsychologie
van de mens. Het maakt deel uit van de volwassenheid en de keuzes
die we in eerdere fases in ons leven hebben gemaakt.
De jeugd heeft dan ook niet de minste moeite met multitasken.

Erg kan het wel worden.
Je kunt je energie maar een keer gebruiken en we hebben tijd nodig
om op te laden. Lastig wordt het als je in dit gedragspatroon blijft
hangen, terwijl je dat niet meer wilt of om welke reden dan ook, niet
kunt. Waarden binnen ons hectisch bestaan worden doorgaans opnieuw
gerangschikt met het stijgen van de leeftijd, maar ook als ons leven
anders loopt dan we hadden verwacht . Bijvoorbeeld als ziekte, verlies
of ontslag ons pad kruisen. Dan leren we onszelf, anderen en de wereld
om ons heen op een ander mannier kennen, begrijpen en waarderen.
Moeilijke periodes bieden ons echter ook een kans om anders te leren
kijken naar onszelf, onze activiteiten, onze gedachten en onze
levenshouding. Deze periodes leveren daarom ook verdieping en inzicht.

Meestal gevolgd door een nieuw evenwicht.
Het kan dus zomaar zo zijn dat het helemaal niet erg is om tot ons
zevenenzestigste te blijven werken. Ik stel voor dat we het 'multitasken'
aan de jeugd overlaten en voor de ouder wordende werkende mens
nieuwe functie creeren, waarin levenservaring, een brede kijk op het
leven, probleemoplossend en relativerend vermogen kunnen worden
benut, terwijl er op het tempo wat mag worden ingeleverd. Wie een
beetje aandacht besteed aan de signalen van lijf en leden, zal met mij
kunnen vaststellen, dat de natuur zelf laat zien hoe we in grote lijnen
de taken kunnen verdelen, zodat iedereen z'n steentje kan blijven
bijdragen om de boel draaiende te houden.
Mooi wel die natuur, nietwaar?



Wil je deze column gebruiken?
Dat is prima als je daarbij de volgende link vermeldt:
Columns van Lya Perfors Moderne Psychotherapie

Wil je reageren? Dat kan ook:
lya@therapieplan.nl