VRIJHEID
Vrijheid ... Een prachtig woord ... Een heerlijk gevoel ...
Het woord alleen al klinkt me als muziek in de oren en roept het beeld op aan een mooie
zomerse dag in mei. Een strak blauwe lucht, fris groen aan de bomen en weilanden die
de zon zelf lijken te weerspiegelen, omdat ze goudgeel gekleurd zijn van de paardenbloemen.
Op de fiets, aan het strand of in de tuin, hoe je hem ook vorm geeft, zo'n dag symboliseert
helemaal het ultieme gevoel van vrijheid.
Helaas is niet elke dag zo.
Als de omstandigheden een handje mee helpen, is er geen vuiltje aan de lucht
Maar wat komt er voor in de plaats als we onverwachts flinke koude plensbuien
op ons kop krijgen? Voortaan een paraplu meenemen? Alleen nog maar erop uit trekken met
de zegen van Erwin Krol? Piets weerbericht de schuld geven, omdat hij het weer altijd
net ietsje te mooi voorstelt? Of je lachend nat laten regenen en thuis iets droogs aantrekken?
Zoveel mensen, zoveel mogelijkheden
Wat mijzelf betreft: ik gaf vroeger Piet de schuld. Tegenwoordig laat ik me rustig lachend
nat regenen. Dat kwam zo ...
Ik groeide op in een gezin met vier kinderen. Mijn oudere zus en mijn jongere broertje
dokterden lang en veel. Ons gezin verhuisde nogal eens. Kris kras door het land.
En, heel belangrijk, iedere beslissing in ons gezin vond plaats vanuit de waarden en normen,
opgelegd door de kerk, want mijn ouders waren (nog steeds trouwens) streng gelovige mensen.
Niet echt bijzonder, zo op het eerste gezicht.
Toch had ik, juist door die omstandigheden de gedachte of de overtuiging gekregen
dat ik mij niet vrij kon ontwikkelen. Ik zag de situatie en de keuzes die mijn ouders
voor zichzelf, en meestal ook voor mij, maakten als de oorzaak daarvan.
Hun geloofsovertuiging kon ik niet met hen delen. Daarom verliet ik op mijn zeventiende
het ouderlijk huis, mijn eigen vrijheid tegemoet. Tenminste dat verwachtte ik ...
Spanningsveld
Maar ik kwam, net als velen met mij overigens, terecht in het spanningsveld tussen
' me vrij voelen ' en ' vrij zijn '. Onbewust had ik de eerste 17 jaar van mijn leven geleerd
dat ik voor mijn vrijheid erg aangewezen was op mooi weer en op de mensen om mij heen.
Die overtuiging bepaalde hoe ik in het leven stond. Verder bepaalde die ook hoe ik mij voelde,
want onze overtuigingen en bijbehorende gedachten vormen een belangrijke bron
voor onze gevoelens. U snapt al waar dit op af stevende: er was vaak een onderstroom
van teleurstelling en mijn onvrede groeide.
De vraag die mij toenemende mate bezig hield
was in wezen al zo oud als de weg naar Rome: ik wilde weten of ultieme vrijheid wel bestond.
En of dat zomaar voor iedereen is weggelegd. Die laatste vraag was eigenlijk vooral voor de zekerheid.
Ik was eerlijk gezegd als de dood dat ik het antwoord op mijn prangende vraag binnen handbereik
zou zien en dat dan zou blijken dat ik buiten de boot viel.
Lekker egoistisch, niet waar?
Enfin, wat denk je?
Door vooral buiten mezelf te kijken maakte ik mezelf (onnodig) afhankelijk van anderen.
Weinig vrij dus ! Omstandigheden kregen een hele andere betekenis nadat ik mijn eigen overtuigingen
eens kritisch onder de loep had genomen. Zo ontdekte ik wat er, naast onvrede en teleurstelling,
allemaal nog meer schuil kon gaan achter belemmerende gedachten en overtuigingen.
Zoals gevoelens van angst, schuld, wanhoop, verdriet, boosheid, onmacht en minderwaardigheid ...
Jean Paul Sartre zei begin vorige eeuw: ' De mens is, wat hij van zichzelf maakt '
Tijdens mijn opleiding tot Polyenergetisch Therapeut (= moderne psychotherapie) ontdekte ik
wat hij daarmee bedoelde, hoe dat werkte, welk gevoel van vrijheid dat kan opleveren.
En dat gun ik nu iedereen !
Voor mij werd vrijheid vooral innerlijke vrijheid
Ik verloor de neiging voortdurend ergens aan te willen ontsnappen. Ik voel me nu vrij om
te denken als ik wil en in de richting die ik wil. En daarmee heb ik invloed op mijn eigen
dieperliggende overtuigingen en op hoe ik me voel ...
Vandaar dat ik mij soms graag even voorstel
dat het zomaar zo zou kunnen zijn
dat het universum een groot warm hart is
waar alles en iedereen, dag en nacht in rondzwemt
en wij ieder moment vrij zijn om te voelen waarin we eigenlijk zwemmen,
als we denken dat we rondjes zwemmen in ons eigen vaarwater
Wil je deze columns gebruiken?
Dat is prima als je daarbij de volgende link vermeldt:
Columns van Lya Perfors Moderne Psychotherapie
Wil je reageren? Dat kan ook:
lya@therapieplan.nl
Vrijheid ... Een prachtig woord ... Een heerlijk gevoel ...
Het woord alleen al klinkt me als muziek in de oren en roept het beeld op aan een mooie
zomerse dag in mei. Een strak blauwe lucht, fris groen aan de bomen en weilanden die
de zon zelf lijken te weerspiegelen, omdat ze goudgeel gekleurd zijn van de paardenbloemen.
Op de fiets, aan het strand of in de tuin, hoe je hem ook vorm geeft, zo'n dag symboliseert
helemaal het ultieme gevoel van vrijheid.
Helaas is niet elke dag zo.
Als de omstandigheden een handje mee helpen, is er geen vuiltje aan de lucht
Maar wat komt er voor in de plaats als we onverwachts flinke koude plensbuien
op ons kop krijgen? Voortaan een paraplu meenemen? Alleen nog maar erop uit trekken met
de zegen van Erwin Krol? Piets weerbericht de schuld geven, omdat hij het weer altijd
net ietsje te mooi voorstelt? Of je lachend nat laten regenen en thuis iets droogs aantrekken?
Zoveel mensen, zoveel mogelijkheden
Wat mijzelf betreft: ik gaf vroeger Piet de schuld. Tegenwoordig laat ik me rustig lachend
nat regenen. Dat kwam zo ...
Ik groeide op in een gezin met vier kinderen. Mijn oudere zus en mijn jongere broertje
dokterden lang en veel. Ons gezin verhuisde nogal eens. Kris kras door het land.
En, heel belangrijk, iedere beslissing in ons gezin vond plaats vanuit de waarden en normen,
opgelegd door de kerk, want mijn ouders waren (nog steeds trouwens) streng gelovige mensen.
Niet echt bijzonder, zo op het eerste gezicht.
Toch had ik, juist door die omstandigheden de gedachte of de overtuiging gekregen
dat ik mij niet vrij kon ontwikkelen. Ik zag de situatie en de keuzes die mijn ouders
voor zichzelf, en meestal ook voor mij, maakten als de oorzaak daarvan.
Hun geloofsovertuiging kon ik niet met hen delen. Daarom verliet ik op mijn zeventiende
het ouderlijk huis, mijn eigen vrijheid tegemoet. Tenminste dat verwachtte ik ...
Spanningsveld
Maar ik kwam, net als velen met mij overigens, terecht in het spanningsveld tussen
' me vrij voelen ' en ' vrij zijn '. Onbewust had ik de eerste 17 jaar van mijn leven geleerd
dat ik voor mijn vrijheid erg aangewezen was op mooi weer en op de mensen om mij heen.
Die overtuiging bepaalde hoe ik in het leven stond. Verder bepaalde die ook hoe ik mij voelde,
want onze overtuigingen en bijbehorende gedachten vormen een belangrijke bron
voor onze gevoelens. U snapt al waar dit op af stevende: er was vaak een onderstroom
van teleurstelling en mijn onvrede groeide.
De vraag die mij toenemende mate bezig hield
was in wezen al zo oud als de weg naar Rome: ik wilde weten of ultieme vrijheid wel bestond.
En of dat zomaar voor iedereen is weggelegd. Die laatste vraag was eigenlijk vooral voor de zekerheid.
Ik was eerlijk gezegd als de dood dat ik het antwoord op mijn prangende vraag binnen handbereik
zou zien en dat dan zou blijken dat ik buiten de boot viel.
Lekker egoistisch, niet waar?
Enfin, wat denk je?
Door vooral buiten mezelf te kijken maakte ik mezelf (onnodig) afhankelijk van anderen.
Weinig vrij dus ! Omstandigheden kregen een hele andere betekenis nadat ik mijn eigen overtuigingen
eens kritisch onder de loep had genomen. Zo ontdekte ik wat er, naast onvrede en teleurstelling,
allemaal nog meer schuil kon gaan achter belemmerende gedachten en overtuigingen.
Zoals gevoelens van angst, schuld, wanhoop, verdriet, boosheid, onmacht en minderwaardigheid ...
Jean Paul Sartre zei begin vorige eeuw: ' De mens is, wat hij van zichzelf maakt '
Tijdens mijn opleiding tot Polyenergetisch Therapeut (= moderne psychotherapie) ontdekte ik
wat hij daarmee bedoelde, hoe dat werkte, welk gevoel van vrijheid dat kan opleveren.
En dat gun ik nu iedereen !
Voor mij werd vrijheid vooral innerlijke vrijheid
Ik verloor de neiging voortdurend ergens aan te willen ontsnappen. Ik voel me nu vrij om
te denken als ik wil en in de richting die ik wil. En daarmee heb ik invloed op mijn eigen
dieperliggende overtuigingen en op hoe ik me voel ...
Vandaar dat ik mij soms graag even voorstel
dat het zomaar zo zou kunnen zijn
dat het universum een groot warm hart is
waar alles en iedereen, dag en nacht in rondzwemt
en wij ieder moment vrij zijn om te voelen waarin we eigenlijk zwemmen,
als we denken dat we rondjes zwemmen in ons eigen vaarwater
Wil je deze columns gebruiken?
Dat is prima als je daarbij de volgende link vermeldt:
Columns van Lya Perfors Moderne Psychotherapie
Wil je reageren? Dat kan ook:
lya@therapieplan.nl