GEZONDE STRESS
Ach, we kennen het allemaal wel
Vlak voor de zomervakantie zijn we ' blij dat het bijna zover is ', hebben we het allemaal
' echt verdiend ' en zijn we er ' helemaal aan toe '
Vervolgens rennen we ons een rotje om onze reis goed voor te bereiden en alles netjes in te pakken.
Om zo min mogelijk tijd aan reizen te verliezen , vertrekken we zo snel mogelijk nadat de
kinderen hun laatste schooldag hebben gehad per vliegtuig of rijden we zo hard het verkeer
het toelaat naar onze reisbestemming. Zonodig rijden we, ook al zijn we dat niet gewend,
dwars door de nacht, want dat schiet zo lekker op. Als tenslotte de grote vakantie ook voor de
kinderen teneinde loopt zijn we er ' echt helemaal aan toe ' om het dagelijks ritme weer op te pakken...
Alsof we het erom doen
Wat ontspanning mag zijn, stoppen we vol met stressmomenten. En dat doen we
allemaal zelf, sterker nog, we bedenken het ook allemaal zelf. Wat ik met dit voorbeeld maar wil
zeggen is dat stress een stuk minder werkgerelateerd is dan we geneigd zijn te denken.
Stress is een persoonlijke beleving van spanning of druk
Op zichzelf niet ongezond. Sommigen onder ons presteren onder druk zelf beter. En af en toe
een beetje stress in de vakantie kan absoluut geen kwaad. Met langdurige of plotseling heftige
spanning is dat een ander verhaal ! Maar daar wil ik het vandaag niet over hebben.
Wel over onze geestelijke ontwikkeling.
Geestelijke groei verloopt in sprongen en dat levert regelmatig de nodige stress op
Bij baby's herken je dat heel makkelijk aan hun gedrag. Zo'n sprongetje
wordt doorgaans aangekondigd door een aantal hangerige, humeurige en huilerige dagen.
Lastig voor alle betrokkenen, maar het ongemak dient een goed doel; de baby staat
op het punt iets nieuws te leren!
Volwassenen maken ook van die sprongen
Niet zo vaak als baby's gelukkig, maar toch. Ze kondigen zich op soortgelijk wijze aan
ook al noemen we het anders: onrust, onvrede of irritatie. Ze kunnen de voorbodes zijn
voor deze mentale groeimomenten. Nu is 'n bladzijde wat krap om al die verschillende fasen
uit de doeken te doen, vandaar dat ik mij richt op een bijzondere, maar indringende periode
in ons leven.Het midden om precies te zijn! Het ingewikkelde in dit geval is dat je niet
van tevoren weet wanneer dat midden er is, want wie weet er nou hoe oud hij wordt.
Niemand toch?
Midlife crisis
Bij mij kondigde die periode zich aan in de vorm van een bos bloemen. Ik werkte twaalf
en een half jaar bij mijn toenmalige werkgever. Daar kreeg ik geheel onverwachts,
ter ere van deze mijlpaal in dienstverband een feestelijke bos bloemen aangeboden.
Niks mis mee, want ik ben dol op bloemen. Maar tot mijn eigen grote verbazing maakten
deze bloemen, zonnebloemen nog wel, mij helemaal niet blij. Integendeel zelfs.
Ik kreeg een kop als een tomaat. Razendsnel rekende mijn hoofd uit, dat ik tweeenveertig was
en nog minstens drieentwintig werkjaren te gaan had (twee keer zoveel als ik er net op had zitten)
en ik moest alle zeilen bij zetten om het niet op een gillen te zetten, mijn midlife crisis was geboren!
Dat kan ook anders gaan
Met plotseling hernieuwde belangstelling voor het uiterlijk of het andere geslacht,
maar dan een flink aantal jaartjes jonger bijvoorbeeld of door ineens iedere avond
van huis te willen zijn. Soms ontpopt het zich in ondoordachte beslissingen die het leven
ingrijpend wijzigen, zoals ' t huwelijk vaarwel zeggen, emigreren, plotseling ontslag, roekeloos
of avontuurlijk gedrag, een peperdure aanschaf doen en noem maar op.
Het draait in deze periode allemaal om de vraag ' Is dit nu alles '
Ergens ontstaat het besef dat een groot deel van onze ooit voorgenomen doelen zijn behaald
en dat het leven eindig is. Een mooi moment dus, zo in het midden van het leven om
de rekening eens op te maken: ' Waar sta ik ' ' Wat wil ik nog ' ' Is dit wat ik van het leven
mag verwachten ' ' Kan ik er meer uithalen ' En zo ja: ' Wat dan ' ?
Een gevoel van ' Nu of nooit ' maakt zich van ons meester en zet ons aan om ten volle
van het leven te genieten, kansen te grijpen en risico's te nemen, juist omdat het eindig is !
Stressvol misschien, maar ook wel heel mooi ...
dat het leven zo in elkaar zit dat het ons van nature bij de les houdt. We zijn immers zelf
de hoofdrolspeler in onze eigen film, voor de pauze, maar ook daarna !
Wil je deze columns gebruiken?
Dat is prima als je daarbij de volgende link vermeldt:
Columns van Lya Perfors Moderne Psychotherapie
Wil je reageren? Dat kan ook:
lya@therapieplan.nl
Ach, we kennen het allemaal wel
Vlak voor de zomervakantie zijn we ' blij dat het bijna zover is ', hebben we het allemaal
' echt verdiend ' en zijn we er ' helemaal aan toe '
Vervolgens rennen we ons een rotje om onze reis goed voor te bereiden en alles netjes in te pakken.
Om zo min mogelijk tijd aan reizen te verliezen , vertrekken we zo snel mogelijk nadat de
kinderen hun laatste schooldag hebben gehad per vliegtuig of rijden we zo hard het verkeer
het toelaat naar onze reisbestemming. Zonodig rijden we, ook al zijn we dat niet gewend,
dwars door de nacht, want dat schiet zo lekker op. Als tenslotte de grote vakantie ook voor de
kinderen teneinde loopt zijn we er ' echt helemaal aan toe ' om het dagelijks ritme weer op te pakken...
Alsof we het erom doen
Wat ontspanning mag zijn, stoppen we vol met stressmomenten. En dat doen we
allemaal zelf, sterker nog, we bedenken het ook allemaal zelf. Wat ik met dit voorbeeld maar wil
zeggen is dat stress een stuk minder werkgerelateerd is dan we geneigd zijn te denken.
Stress is een persoonlijke beleving van spanning of druk
Op zichzelf niet ongezond. Sommigen onder ons presteren onder druk zelf beter. En af en toe
een beetje stress in de vakantie kan absoluut geen kwaad. Met langdurige of plotseling heftige
spanning is dat een ander verhaal ! Maar daar wil ik het vandaag niet over hebben.
Wel over onze geestelijke ontwikkeling.
Geestelijke groei verloopt in sprongen en dat levert regelmatig de nodige stress op
Bij baby's herken je dat heel makkelijk aan hun gedrag. Zo'n sprongetje
wordt doorgaans aangekondigd door een aantal hangerige, humeurige en huilerige dagen.
Lastig voor alle betrokkenen, maar het ongemak dient een goed doel; de baby staat
op het punt iets nieuws te leren!
Volwassenen maken ook van die sprongen
Niet zo vaak als baby's gelukkig, maar toch. Ze kondigen zich op soortgelijk wijze aan
ook al noemen we het anders: onrust, onvrede of irritatie. Ze kunnen de voorbodes zijn
voor deze mentale groeimomenten. Nu is 'n bladzijde wat krap om al die verschillende fasen
uit de doeken te doen, vandaar dat ik mij richt op een bijzondere, maar indringende periode
in ons leven.Het midden om precies te zijn! Het ingewikkelde in dit geval is dat je niet
van tevoren weet wanneer dat midden er is, want wie weet er nou hoe oud hij wordt.
Niemand toch?
Midlife crisis
Bij mij kondigde die periode zich aan in de vorm van een bos bloemen. Ik werkte twaalf
en een half jaar bij mijn toenmalige werkgever. Daar kreeg ik geheel onverwachts,
ter ere van deze mijlpaal in dienstverband een feestelijke bos bloemen aangeboden.
Niks mis mee, want ik ben dol op bloemen. Maar tot mijn eigen grote verbazing maakten
deze bloemen, zonnebloemen nog wel, mij helemaal niet blij. Integendeel zelfs.
Ik kreeg een kop als een tomaat. Razendsnel rekende mijn hoofd uit, dat ik tweeenveertig was
en nog minstens drieentwintig werkjaren te gaan had (twee keer zoveel als ik er net op had zitten)
en ik moest alle zeilen bij zetten om het niet op een gillen te zetten, mijn midlife crisis was geboren!
Dat kan ook anders gaan
Met plotseling hernieuwde belangstelling voor het uiterlijk of het andere geslacht,
maar dan een flink aantal jaartjes jonger bijvoorbeeld of door ineens iedere avond
van huis te willen zijn. Soms ontpopt het zich in ondoordachte beslissingen die het leven
ingrijpend wijzigen, zoals ' t huwelijk vaarwel zeggen, emigreren, plotseling ontslag, roekeloos
of avontuurlijk gedrag, een peperdure aanschaf doen en noem maar op.
Het draait in deze periode allemaal om de vraag ' Is dit nu alles '
Ergens ontstaat het besef dat een groot deel van onze ooit voorgenomen doelen zijn behaald
en dat het leven eindig is. Een mooi moment dus, zo in het midden van het leven om
de rekening eens op te maken: ' Waar sta ik ' ' Wat wil ik nog ' ' Is dit wat ik van het leven
mag verwachten ' ' Kan ik er meer uithalen ' En zo ja: ' Wat dan ' ?
Een gevoel van ' Nu of nooit ' maakt zich van ons meester en zet ons aan om ten volle
van het leven te genieten, kansen te grijpen en risico's te nemen, juist omdat het eindig is !
Stressvol misschien, maar ook wel heel mooi ...
dat het leven zo in elkaar zit dat het ons van nature bij de les houdt. We zijn immers zelf
de hoofdrolspeler in onze eigen film, voor de pauze, maar ook daarna !
Wil je deze columns gebruiken?
Dat is prima als je daarbij de volgende link vermeldt:
Columns van Lya Perfors Moderne Psychotherapie
Wil je reageren? Dat kan ook:
lya@therapieplan.nl